หัวใจบ่มรัก,ผู้แต่ง,เกศมณี ,รดามณี,เพียงขวัญ หนังสือใหม่ทำมือ

โปรยปกหลัง

“คุณจอดรถทำไม”

“สั่งสอนเด็กดื้อไง”

พูดพลางยักคิ้วและหรี่ตามองอย่างหมายมาดอะไรบางอย่าง

“คุณจะทำอะไร”

พศวัตไม่ตอบ แต่ปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยของวรรณวลีออกแล้วกระชากร่างบางเข้าหาพลางยิ้มยั่ว และตอนนี้นี่เองที่หญิงสาวเริ่มพอจะรู้ว่าเขาจะสั่งสอนเด็กดื้ออย่างเธอยังไง

“ยะ…หยุดนะ”

ห้ามเสียงสั่นพร้อมทั้งดิ้นขัดขืนและพยายามดึงตัวเองกลับ แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล ยิ่งดิ้นชายหนุ่มก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก

“หือ…อย่าหยุดเหรอได้…จัดไป”

“กรี๊ดดด! หยุดดด! ไม่ใช่อย่าหยุด ไอ้พี่พตบ้า”

วรรณวลีตวาดแว้ดมือไม้ทั้งผลักไสทุบตีคนบ้ารัวไม่เลือกที่และไม่มียั้ง หลบได้ก็หลบแต่ถ้าหลบไม่ได้ไม่ก็ต้องโดนจนช้ำกันไปบ้างล่ะ

“พอแล้ว พอแล้ว พี่ยอมแล้ว ไม่ทำอะไรเราแล้ว”

พศวัตห้ามเสียงกลั้วหัวเราะ พร้อมทั้งหลบซ้ายหลบขวายกแขนรับกำปั้นน้อยๆ ที่รัวเข้าใส่อย่างรู้สึกสนุกมากกว่าเจ็บตัว

“สัญญานะ”

ถามอย่างระแวง

“ครับ…”

เพียงเท่านั้นมือบางก็ผลักอกกว้างแรงๆ เป็นการส่งท้าย ก่อนจะขยับตัวกลับมานั่งที่เบาะของตัวเองพร้อมทั้งรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย อย่างน้อยก็ป้องกันไม่ให้เขากระชากเธอเข้าไปหาอีก ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงและแดงก่ำ

“งั้นก็รีบๆ กลับบ้านสิคะ ฉัน…ว้าย!”

วรรณวลีร้องเสียงหลง รีบยกมือปิดปากที่โดนพศวัตอาศัยโอกาสเพียงแค่เสี้ยวนาทีขโมยจูบไปอีกครั้งเอาไว้ ส่วนอีกข้างยกขึ้นชี้หน้าคนฉวยโอกาสที่นั่งหัวเราะยักคิ้วหลิ่วตาอย่างยียวนอย่างโมโหระคนอายจนตัวสั่น

“เอาสิเรียกแบบนั้นอีกสิ ฉันๆ คุณๆ เนี่ย พ่อจะจูบให้หนำใจเลย”