"พวง ชมพู"... หญิงสาวที่ซื่อสัตย์จนศิโรราบต่อความรัก
ยอมพลีทุกสิ่งอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่หล่อนต้องการ นั่นคือ..."กาย" และ "หัวใจ" ของอาหนุ่ม ขณะที่
"เมธาพัฒน์"...อาหนุ่ม กลับทำทุกอย่างบนพื้นฐานของคุณธรรมความถูกต้อง จนต้อง...ปฏิเสธหัวใจตัวเอง
"แพรวา"... กำลังจะถูกจับแต่งงานกับ "ภคิน" ผู้ชายเจ้าเล่ห์ มากตัณหา ในความคิดของเธอ
และเธอก็ทำทุกวิถีทาง...จนกระทั่งงานแต่งงานถูกยกเลิกสมใจ
เรื่องราวควรจะจบลงเพียงแค่นั้น ถ้าเธอไม่บังเอิญไปรู้ ความลับของนายภคินเข้า!
เรื่องราวของชายหญิงทั้งสองคู่ ที่เกิดขึ้นจากแรงเร้าแห่ง "รัก" จะจบลงด้วยคำ "รัก" หรือไม่หรือไม่?
คำโปรยปกหลังค่ะ :
“ผมบอกคุณตอนไหนว่าผมเกลียดคุณ...”
คนที่ไม่ได้โตเฉพาะตัวยิ้มอย่างอารมณ์ดีในขณะที่หล่อนดิ้นขลุกขลักอยู่บนตัวของเขา
“ก็ทุกครั้งนั้นแหละ ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ ในเมื่อคุณก็เสร็จธุระกับฉันแล้วนี่”
พูดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาคลอเบ้า ภคินยกศีรษะขึ้นจูบซับน้ำตาให้หล่อนอย่างอ่อนโยน
“คำพูดบางคำของผมอาจจะฟังดูร้ายกาจไปหน่อย แต่ขอให้เชื่อเถอะว่าผมไม่มีเจตนาทำร้ายคุณ”
เขาปล่อยร่างของหล่อนให้เป็นอิสระ หญิงสาวลุกขึ้นนั่งหันหลังให้เขา
ชายหนุ่มมองแผ่นหลังขาวเนียนนั้นด้วยไฟปรารถนา
ตอนแรกเขาเคยคิดไว้ว่าจะปล่อยหล่อนไปเมื่อสำเร็จโทษหล่อนแล้ว
แต่ตอนนี้ทำไมเขากลับทำอย่างนั้นไม่ได้นะ เขาหลงใหลหล่อนอย่างไม่น่าเชื่อ
และยิ่งรับรู้ว่าหล่อนยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่ด้วยแล้ว ความหวงแหนของเขายิ่งแน่นคับอก
“คุณจะปล่อยฉันกลับบ้านไหมคะ”
หล่อนถามเขาทั้ง ๆ ที่ยังหันหลังให้เขาอยู่ หล่อนได้ยินเขาพ่นลมหายใจออกมาจากปากแรง ๆ
“ไม่มีกำหนด”
เขาพูดอย่างเผด็จการ พร้อมทั้งรวบร่างของหล่อนเข้ามากอดรัดแน่น ริมฝีปากของเขาก้มลงจุมพิตไหล่เนียนนุ่มของหล่อนอย่างนุ่มนวล
“แต่คุณบอกว่า...”
“ไม่มีคำว่าแต่ทั้งนั้น กรุณาหยุดพูดเถอะ ตอนนี้ผมต้องการคุณจนแทบบ้าแล้ว...”
เขาวิงวอนเสียงพร่า สองมือหนากอบกุมปทุมถันเต่งงามของหล่อน บีบเคล้าอย่างเร่าอารมณ์
“อย่าบอกนะคะว่าคุณจะทำมันอีกครั้ง”
เด็กสาวร้องถามเขาออกไปอย่างตื่นตะลึง ไม่อยากเชื่อ และเสียงหัวเราะขบขันออกเขาที่ตอบมา
ก็ทำให้หล่อนสะท้านไปทั่วร่าง
“แน่นอน แต่ผมรับรองกับคุณไม่ได้ว่ามันจะหยุดที่ครั้งที่เท่าไหร่กันแน่ เอาเป็นว่าเท่าที่