นิยายชุด อาเฮียกระหายรัก ( เถื่อนสวาท , คลั่งสวาท ) / มณีน้ำเพชร หนังสือใหม่ทำมือ***

เถื่อนสวาท .... หลังจากที่ต้องตัดใจจากรักที่มีให้น้องสาว พินิจคิดว่าหากจะรักใครอีกครั้งก็คงยากเพราะสเปคผู้หญิงอย่างพู่หาไม่ได้ง่ายๆ แต่เมื่อวันหนึ่งเขาต้องเจอกับสาวน้อยอีกคนซึ่งอยู่ในวัยเท่าน้องสาวในสถานการณ์ชวนตะลึง พินิจกลับต้องมองเธอคนนี้อย่างพิจารณาทุกรูขุมขน 

“บอกมาเธอทำแบบนี้เพื่ออะไร” ในขณะที่ลมหายใจหอบกระชั้น กว่าเขาจะเปล่งเสียงออกมาได้ต้องสะกดลมหายใจตัวเองให้ทอดอ่อน ตาคมหลุบมองเต้าทรวงสล้างขาวผุดผาด 

“มะลิขอโทษ มะลิไม่ได้ตั้งใจ” 

ให้ตายสิวะ!! คนที่กำลังถูกเขาปล้ำกลับเป็นฝ่ายพูดขอโทษ แถมยังไม่ดีดดิ้นโวยวายน้ำตาท่วมให้เสียอารมณ์อีกต่างหาก นี่เธอกำลังคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายปล้ำเขาหรือไง

“โธ่โว้ย!! เธอเลิกขอโทษเสียทีจะได้มั้ย ฉันกำลังข่ม...ขืน...เธอนะยัยบ้า”

ไม่พูดเปล่าปฏิบัติให้สาวน้อยครางเสียงหลง ท่อนชายกำยำกระทั้นเร็วๆ เหมือนจะแกล้ง มะลิลาก็ร้องครวญครางเสียงดังกลบเสียงเนื้อกระทบเนื้อ

“นี่ๆ ฉันข่มขืนเธอ รู้มั้ย รู้หรือยัง”

“รู้ มะลิรู้ ซี้ดดด รู้ว่าคุณหนึ่งตั้งใจจะข่มขืน หรือทำให้สมยอมก็ช่าง แค่มัน...สำเร็จก็พอ”

“อะไรนะ?”

ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้” เขาเหวี่ยงเธอลงจากเตียง มะลิลาเจ็บสะโพกแต่กัดปากกลั้นไว้ไม่ยอมลุก
“ไม่ค่ะ มะลิจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“หน้าด้าน!!!” 
“ต่อให้คุณหนึ่งเรียกรปภ.มาจับมะลิออกไป มะลิก็ไม่ไป มะลิจะบอกทุกคนว่าคุณหนึ่งข่มขืนมะลิ”
“เธอ!!!”
“ก็จริงนี่คะ คุณหนึ่งก็ยอมรับว่าข่มขืนมะลิ”
“หน้าด้านที่สุด เกิดมาฉันไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนหน้าด้านเท่าเธอเลยมะลิลา”
“ค่ะ มะลิยอมรับ แต่มะลิจะไม่ไปไหน มะลิจะอยู่ที่นี่” 
ให้ตายสิ! เธอไม่คิดว่าเหตุการณ์จะบานปลายไปถึงเพียงนี้ แต่ในเมื่อหลุดปากไปแล้วก็ต้องรับผิดชอบคำพูดตัวเองทั้งเธอและเขาต้องรับผิดชอบมันร่วมกัน
เธอไม่มีที่ไปอีกแล้ว
“มะลิลา! เธอกล้าขู่ฉันเหรอ”
“เสื้อผ้าของมะลิจะเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญ ยังไม่รวมถึงรอยเลือดบนผ้าปูที่นอนดวงใหญ่นั่นอีก หรือถ้ายังไม่ชัด มะลิจะไปให้หมอตรวจเพื่อขอหลักฐานชิ้นสำคัญ”
“นี่เธอ...แบล็คเมล์ฉันเหรอมะลิลา”

+++++++++++++

คลั่งสวาท

 .... สายตาที่ทอดมองเรือนร่างขาวลออเต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความต้องการไม่มีดับ ปิ่นชบากะพริบแพขนตาดกงอนพลางช้อนตากลมขึ้นมองคนที่ยืนอยู่กลางระหว่างเรียวขาทั้งสองข้าง เรียวนิ้วประดับด้วยปลายเล็บสีแดงสดกรีดกรายกดเน้นบนมัดกล้าม ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มทำคนมองตาพร่า สะโพกสอบขยับตามที่เธอวอนขอ

“เฮียขา ปิ่นจะแต่งงาน” แม้ประโยคนั้นจะกระเส่าแผ่วพร่า แต่พุฒิพงศ์ไม่มีทางหูฝาด

“เฮียบอกแล้ว ว่า...เฮียยังไม่พร้อม” เขายังไม่ทำอะไรอีกตั้งหลายอย่าง ยังไม่อยากแต่งงานตอนนี้

“ปิ่นไม่ได้จะขอเฮียแต่งงานนี่คะ” 

สะโพกสอบหยุดชะงัก เหงื่อที่กำลังแตกพลั่กๆ ก็ยังไหลต่อเนื่อง โดยไม่แน่ใจว่าไหลเพราะเหนื่อยหรือไหลเพราะความตกใจ

“หมายความว่าไงปิ่น นี่ได้เฮียแล้วจะทิ้งไปแต่งงานกับคนอื่นเรอะ” แก่นกายกำยำถอนออกจากร่องเนื้อเสียดวูบทำปิ่นชบาเสียววาบต้องผวาตาม

“ก็ปิ่นเบื่อรอ ปิ่นอยากแต่งงาน ไม่ได้อยากเสียตัวฟรี” 

“รอเฮียอีกนิด ให้เฮียพร้อมกว่านี้แล้วเราค่อยแต่งงานกัน”

“ไม่รอแล้ว มีคนพร้อมกว่าเฮียมาขอปิ่นกับแม่”

“ได้ไง!!! มันพร้อมกว่าเฮียตรงไหน เฮียแค่ขอเวลาแป๊บเดียว ส่วนเรื่องเงินเฮียมีเงินเก็บนิดหน่อย ถ้าไม่พอก็ไปขอยืมไอ้สาม ขอกู้เฮียหนึ่ง เอามารวมๆ กันก็ไม่น้อยแล้วนะ”

“ต่อให้เฮียไปขอกู้เฮียสามแทนขอยืม ปิ่นก็ไม่รอ”

“เฮ้ยปิ่น! ทำงี้ไม่แฟร์ เราได้เสียกันแล้ว ปิ่นเป็นของเฮียจะไปแต่งงานกับหมาตัวผู้ที่ไหน เฮียไม่ยอม!”