โฉมงามกับอสูรสวาท ภาคต่อ ฉิมพลีสวาท / ฟินนิกซ์ หนังสือใหม่ทำมือ***สนุกคะ***

นิยายเซตนี้

ชุดที่ 1 เสน่ห์นาคา  1-2-3

ชุดที่ 2 ฉิมพลีสวาท 

ชุดที่ 3 โฉมงามกับอสูรสวาท 1-2

ในยามดึกสงัด อัศธาดานอนหลับและได้ฝันถึงนิมมาน ซึ่งดูท่าทางนางห่างเหิน หมางเมินจนเขาใจหาย

“นิมมาน”ผู้ครองพิภพอสูรเรียก

นางมองสบตาเขาก่อนจะหันหน้าหนี แล้วเดินจาก
ทว่า อัศธาดารีบฉวยมือนิมมานไว้

“ปล่อย”นางสะบัดมือ “ข้าไม่อยากพบเจอท่านอีก”
“ทำไม”เขารู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดนั้น
“เพราะท่านไม่มีตัวตนในความเป็นจริง”นิมมานมองเขาตรงๆ “ตัวตนที่อบอุ่นและแสนดีของท่าน มีอยู่แค่เพียงในความฝันเท่านั้น”

“เจ้าก็รู้ว่าข้ามีจริง”ผู้ครองพิภพอสูรกล่าว
“ท่านมีอยู่จริง ..แต่ในความเป็นจริง ท่านโหดร้ายกับข้าเหลือเกิน”นางน้ำตาไหลริน

อัศธามองมองนิมมานที่กำลังร้องไห้ก็ให้รวดร้าวไปทั้งใจ
มือของเขาค่อยๆ ยื่นไปเช็ดน้ำตาบนแก้มของนาง
“ข้าขอโทษ”ผู้ครองพิภพอสูรรู้สึกผิด
“ท่านจะฆ่าข้า”นิมมานมองสบตาเขาด้วยความรู้สึกน้อยใจ
“ข้าจำเป็นต้องดึงปีกเจ้าออกมา”อัศธาดากล่าว

“ข้ารู้ว่าท่านจำเป็น”น้ำตานางหยดลงมา “ท่านจำเป็นต้องใช้เลือดของข้าเพื่อรักษาชีวิตของพระมเหสี”
“ ..”เขาไม่เถียง เพราะส่วนหนึ่งก็เป็นจริงตามนั้น นอกจากจะต้องการยึดปีกของนิมมานเอาไว้แล้ว เขายังถือโอกาสนำเลือดนั้นไปให้มเหสีรัตนมาลีดื่ม เพื่อให้มีชีวิตรอด และคลอดบุตรออกมา
อัศธาดาต้องการลูกมากที่สุด เพราะหากไม่มีรัชทายาทสืบทอด การขยายอำนาจของเขาก็ไร้ความหมาย เมื่อไม่มีผู้สืบทอด

“ชีวิตข้าไม่มีความหมายต่อท่านเลยใช่ไหม”นิมมานถาม ขณะที่สะอื้นไห้ด้วยความเสียใจ
“เจ้าสำคัญต่อข้า”ผู้ครองพิภพอสูรรีบพูดออกไป “สำคัญมาก”
“แล้วทำไมต้องทำร้ายข้า ทำไมต้องดึงปีกข้า”นางอยากรู้
“เพราะข้าไม่อยากให้เจ้าบินหนีข้าไป”เขาตอบ
“หึ!”นิมมานหัวเราะน้อยๆ ราวกับขบขันในคำพูดของอีกฝ่าย “อย่าแก้ตัวเลย”
“ข้าไม่ได้แก้ตัว ..แต่ข้าพูดความจริง”อัศธาดามองสบตานาง
สายตาเขาจริงจัง จริงใจ 

“ข้าไม่เคยคิดฆ่าเจ้า แต่ข้าต้องยึดปีกเจ้าไว้ เพื่อให้เจ้าบินไม่ได้อีก เจ้าจะได้อยู่กับข้าที่นี่ตลอดไป”เขาเช็ดน้ำตาให้นิมมานน้อยด้วยความรักทั้งหมดของหัวใจ “ข้ารักเจ้าอย่างที่ไม่เคยรักใคร”
“แม้แต่พระมเหสีของท่านนั้นหรือ”นางใคร่รู้
“ใช่ แม้แต่มเหสีรัตนมาลีก็ยังไม่ได้กึ่งหนึ่งของความรักที่ข้ามอบให้เจ้า”อัศธาดาพูดความรู้สึกในใจออกมา

“แล้วท่านเอาเลือดข้าให้นางดื่มทำไม”นิมมานยังไม่คลายสงสัย
“ข้าต้องการลูก ..นางกำลังจะให้กำเนิดลูกของข้า ข้ารอคอยการมีลูกมานานแสนนาน”เขาอธิบาย 
“ ..”นิมมานมองสบตาเขานิ่ง
“ ..”อัศธาดามองกลับมาด้วยสายตาที่เปิดเผย จริงใจ “ข้าต้องการลูก”
ทันใดนั้น ความคิดวูบหนึ่งได้เข้ามา มันจะดีสักเพียงใด หากเขามีลูกกับนิมมาน ..หญิงผู้เป็นที่สุดแห่งดวงใจ

“เจ้าจะมีลูกให้ข้าได้ไหม”ผู้ครองพิภพอสูรถาม
“ ..”นางพูดไม่ออก ได้แต่มองเขาอย่างงงงัน
“มันจะดีสักเพียงใด หากข้าได้มีลูกกับหญิงที่ข้ารักที่สุด”อัศธาดารู้สึกตื่นเต้นกับความคิดนั้น 

“ข้าอยากมีลูกกับเจ้า ..นิมมาน”เขาเน้นย้ำ
“เอ่อ ..”นางอ้ำอึ้ง 
“ทำไม”สีหน้าผู้ครองพิภพอสูรเปลี่ยนไป เริ่มถมึงทึง 

“จะมีได้อย่างไร”นิมมานสงสัย ในเมื่อนางกับเขาไม่เคยร่วมรักกันในความเป็นจริง ..จะมีก็แค่เพียงในความฝันเท่านั้น
“ลองดูไหม”อัศธาดาถาม ริมฝีปากยิ้มๆ 
“แล้วจะรู้ว่ามีได้อย่างไร”สายตาเขาแพรวพราว
นางอายหน้าแดง หลบตามองต่ำ 
ผู้ครองพิภพอสูรค่อยๆ ประคองใบหน้านิมมานให้มองสบตาเขา
“มีลูกให้ข้าเถิด”อัศธาดาร้องขอ 
“ ..”นิมมานได้แต่ยิ้มอาย สายตาเขาที่มองมา ทำให้ร้อนวูบวาบไปทั้งกาย

“ตกลงใช่ไหม”ผู้ครองพิภพอสูรรวบรัดตัดความเอาเอง พร้อมกับค่อยๆ โน้มลงมาจูบหน้าผากนาง จากนั้นก็ค่อยๆ เคลื่อนลงมาจูบจมูกโด่งงามงอน แล้วมาจบลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มเย้ายวนนั้น

นิมมานยินยอมให้เขาจูบเฉกเช่นในทุกความฝันที่เคยผ่านมา การที่เจ็บป่วยจนร่างกายหมดสติ ทำให้ไม่ได้ฝันถึงเขามานาน จึงรู้สึกโหยหาพอกัน

จุมพิตที่เคยคุ้น อุ่นไอที่เคยกอด
สานสอดสายใยรัก ผูกสลักกายจิต

จุมพิตที่เคยคุ้น อุ่นไอจากพี่ยา
ตัวน้องถวิลหา ชิวหากระหวัดพัน

ปล.เรื่องนี้เป็นภาคต่อจาก ฉิมพลีสวาท