นิยายชุด ทัณฑ์รักเพลิงอสูร ,ทัณฑ์รักเพลิงเสน่หา,ทัณฑ์รักเพลิงพิศวาส / พิชญวดี ( พิชญธิดา ) หนังสือใหม่ ทำมือ *** สนุกค่ะ ***

สัญญาของ ‘ผู้ว่าจ้าง’ และ ‘ลูกจ้าง’ ถูกร่างขึ้นด้วยมือของศุภณัฐ เขากำหนดกฎเกณฑ์ไว้อย่างชัดเจนว่า ลูกจ้างอย่างเธอ ‘ห้าม’ ตกหลุมรักนายจ้างอย่างเขาเด็ดขาด ครบกำหนดหกเดือนเมื่อไหร่สัญญาก็จบเธอจะได้เงินสามล้านไปตามความต้องการ

หากแต่ถ้าหัวใจมันฝืนความรู้สึกของตัวเองได้ เธอก็คงจะไม่ต้องเจ็บอยู่อย่างนี้ เมื่อเรื่องราวในบานปลายมีมือที่สามที่สี่แทรกเข้ามาทำให้สับสน แต่สิ่งที่ทำให้เจ็บปวดมากที่สุดก็คือ เธอเพิ่งรู้ตัวว่าหลงรักและมอบหัวใจให้ผู้ว่าจ้างอย่างศุภณัฐไปแล้ว

และความผิดพลาดในค่ำคืนนั้นมันยิ่งย้ำเตือนอย่างถอนตัวไม่ขึ้น เธอจะทนมองภาพที่ประจักษ์อยู่ทุกวันได้อย่างไร ภาพที่เขากอดจูบอยู่กับผู้หญิงคนอื่น และคนๆ นั้นก็คือ ผู้หญิงที่เขารัก ‘แฟนตัวจริง’ ไม่ใช่ ‘แฟนกำมะลอ’ ที่ถูกจ้างด้วยเงินอย่างเธอ !

++++++++++

ทัณฑ์รักเพลิงพิศวาส

คำโปรย

จากเกลียดแปรเปลี่ยนเป็นรัก แต่ปากมันหนักไม่กล้าพูดออกไป

หนทางเดียวที่พอจะทำได้ก็คือ ทำให้ยัยนั่นเป็นคนหลงรักเขาเสียเอง !

“คนเลว ! คุณทำแบบนี้ทำไม ฉันแค่พูดไปอย่างนั้น ทำไมคุณถึงได้เลือดเย็นทำร้ายฉันด้วยวิธีนี้ !”

รุ้งพราวตวาดใส่เสียงเครือ แต่น้ำตาที่เอ่อล้นเมื่อครู่มลายหายไปแล้วไม่รู้ว่าเธอทำได้อย่างไร 

ตอนนี้ความโกรธมีมากกว่าความเสียใจ

“เพราะเธอปากดีอวดเก่งแบบนี้ยังไงล่ะ ฉันถึงได้อดใจไว้ไม่อยู่อยากจะสั่งสอน” 

ริคคาโดชี้หน้าคนตัวเล็ก ทีแรกไม่ได้โมโหขนาดนี้แต่เพราะรุ้งพราวเป็นผู้หญิงที่อ่อนนอกแข็งใน จริงๆ แล้วเธอร้ายใช่เล่น

“แล้วอย่าคิดนะว่าฉันจะลืมเรื่องนั้น เธอ...เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันกับอลิสมีปัญหากัน 

ถ้าเธอไม่มาที่นี่เรื่องบัดซบมันคงไม่เกิดขึ้น ฉันคงได้แต่งงานกับอลิสสมใจ”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณกับอลิสเป็นคู่หมั้นกัน”

อลิสราไม่ได้บอกเธอว่าจะมาพบคู่หมั้นอย่างริคคาโด แต่บอกแค่ว่าต้องการมาเที่ยวพักผ่อนรีสอร์ทของญาติที่สนิท

“อ้อ...พอรู้ว่าฉันไม่มีบ่วง เธอก็เลยอยากจะจับทำผัวอย่างนั้นใช่ไหม 

ได้สมใจอยากแล้วนี่...แต่ขอโทษผู้หญิงหน้าตาจืดชืดอย่างเธอ เอามาเป็นคนขัดรองเท้าฉันยังอยากปาทิ้ง”

“ก่อนจะว่าฉัน คุณควรส่องกระจกดูบ้าง โอ๊ย !”

รุ้งพราวหวีดร้องเมื่อร่างสูงฉุดเธอขึ้นจากโซฟาแล้วผลักเธอล้มลงกับพื้นจนศีรษะไปโขกกับขอบโต๊ะ

ริคคายืนมองด้วยสีหน้าเยาะเย้ย เมื่อเห็นเลือดที่ไหลซึมออกมาของหญิงสาวถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ “หน้าไม่จืดแล้วนี่ ลองไปส่องกระจกดูบ้างสิ มีสีสันดีนะยัยผักกาด” คำพูดเจ็บแสบสร้างความเจ็บใจให้กับรุ้งพราวถึงที่สุด

“สักวัน...คุณจะต้องได้รับกรรมที่ทำกับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉัน ขอให้คุณตกหลุมรักฉัน...วันนั้นฉันจะเป็นคนหักอกผู้ชายปากเสียอย่างคุณเอง !” รุ้งพราวตะโกนเสียงสั่นทั้งน้ำตา ทั้งเจ็บและปวดแผลยิ่งเอามือแตะแล้วเห็นเลือดตัวเองเธอก็คล้ายจะเป็นลม

“ขอโทษด้วยนะที่ฉันใช้ตาคู่นี้มอง” นิ้วหนาชี้ไปที่ตาคู่เข้มของตัวเอง “ไม่ใช่ตาตุ่ม...”

“ฉันจะรอดูวันที่คุณต้องรับผลกรรม” คำแช่งของรุ้งพราวไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิดเมื่อเสียงนั้นมันพูดทั้งที่กำลังสะอื้น