ทะเลรักลมครวญ ภาคต่อหวานรักยอดยาหยี / เพลงดาว หนังสือใหม่ทำมือ ***สนุกคะ***

หนุ่มหื่น VS สาวฮอต
แผนร้าย จับผู้ชายมาเป็นสามี ของสาวเซ็กซี่ สุดอึ๋ม VS แผนลวง ช่วงชิงหัวใจ ของหนุ่มหล่อ เถื่อน สุดเร่าร้อน
จะเปลี่ยนเกาะที่เงียบเหงา ให้ร้อนฉ่า ไปทั่วทุกเม็ดทราย ลมจะครวญคร่ำ ด้วยท่วงทำนองแสนหวาน
ใต้แสงดาว ใต้แสงจันทร์ เพลงรักบรรเลงอย่างรัญจวนใจ ไม่รู้ลืม….

“ไร้เดียงสาสิ้นดี” น้ำเสียงสบประมาทนั้นดังออกมาจากปากหยักสวยของเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเคราครึ้ม
“นายว่ายังไงนะ” ทิชาดาที่กำลังเคลิ้มฝันกับรสรักแสนวาบหวาม ลืมตาขึ้นมอง เจ้าของกายหนักอึ้งที่ทาบทับอยู่ยนเรือนร่างของตนเอง เขากำลังขยับตัวออกจากตัวของเธอ
“ผมว่าคุณไร้เสียงสา เหมือนนอนกับท่อนไม้ไม่มีผิด หมดอารมณ์แล้ว”
“ใช่สิ ฉันมันไร้เดียงสา ถ้าอย่างนั้นเชิญนายไปหาผู้หญิงมีประสบการณ์เถอะ ถอยออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้”
มือน้อยผลักร่างใหญ่ออกห่าง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินหนี แม้จะสุขจนแทบสำลัก แต่เจอคำพูดทำร้ายจิตใจแบบนี้ เธอพร้อมจะยุติเกมรักนี้ซะ ปล่อยให้อารมณ์ค้างยังดีกว่าต้องถูกสบประสาทดูแคลน นายดิน เอาเธอไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงพวกนั้นได้อย่างไร
ลีโอวัติเดินตาม เหนี่ยวรั้งคนที่กำลังโมโหเอาไว้
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย ไอ้ผู้ชายหื่นกาม จนแล้วยังไม่หล่ออีก ไปให้พ้น” 
เสียงแหลมที่ดังอกมาจากเรียวปากอิ่ม ทำให้ลีโอวัติหัวเราะ การกระทำนั้นทำให้ทิชาดาหน้าแดงจัดด้วยความโกรธ เพราะคิดว่าถูกเย้ยหยัน หญิงสาวผลักร่างใหญ่ ออกห่างแล้ววิ่งกลับมาที่สะพาน ลีโอวัติตามติดมากระชากร่างบอบบางเข้าหาตนเอง
ทิชาดาอยากหวีดร้องด้วยความคลุ้มคลั่ง เธอทั้งต้องการเขาจวนเจียนขาดใจ อารมณ์ค้าง หิวกระหายเป็นที่สุด จนแทบอยากฉุดเขาลงบนผืนทรายแล้วสะสางสิ่งที่ค้างคาให้เสร็จ แต่ก็โมโหหงุดหงิดในขณะเดียวกัน
“ยังทำไม่เสร็จเลยจะไปไหน อารมณ์ค้างเดียวก็นอนไม่หลับหรอก ช่วยตัวเองมันไม่สนุกเท่ามีคนช่วยหรอกนะ”
ร่างใหญ่กำยำผลักร่างบอบบางหันหน้าเข้ากับต้นมะพร้าวด้วยกิริยาหยาบกระด้างราวกับซาตานเถื่อน ก่อนจะประกบร่างเข้าไปทางด้านหลังด้วยความคุกคาม
ตัวเล็กๆแบบนี้มีเหรอจะหนีเงื้อมมือของซาตานร้าย ผู้หื่นกามอย่างเขาพ้น
“ปล่อยฉันนะ ไอ้คนบ้า ปล่อย...ปล่อยนะโว้ย”
เธอทำอะไรไม่ได้เลย เพราะด้านหน้าคือต้นมะพร้าวใหญ่ ส่วนด้านหลังคือกำแพงร่างกายสูงใหญ่ของชายหนุ่ม หัวใจของเธอเต้นระทึก ตื่นเต้น วาบหวาม รู้สึกตื่นเต้น ท้าทายอย่างบอกไม่ถูก
“เสร็จเมื่อไหร่แล้วผมจะปล่อย...” เสียงพร่ากระซิบบอกข้างใบหู