ทางออกนั้นมีไม่มากนัก หนึ่งนั้นคือหาทางขายบ้านหลังนี้ไปเสีย
ถ้าขอร้องคุณป้าสายพิณให้ช่วยรับซื้อไว้บางที่ท่านอาจเมตตา
แต่เงินที่ได้มาคงพอแค่ผ่อนหนี้ค้างชำระก้อนใหญ่และเหลืออีกเล็กน้อย
สำหรับ ค่าใช้จ่ายบางรายการ ที่สำคัญคือพวกหล่อนจะไปอาศัยอยู่ที่ไหนกัน มารดา
“พี่โอมขา ช่วยมินรูดซิปหน่อยสิคะ มินเอื้อมไม่ถึง”
หล่อนหัน หลังให้กวักมือเรียกดัดเสียงอ่อนหวาน เจ้าบ่าวหมาดๆ ทอดถอนใจดังอย่างจะให้รู้ว่ารำคาญร่างสูงเดินกระแทกเท้าเข้าหาอย่างเสียไม่ ได้และรูดซิปให้ส่งๆไป จากนั้นจึงถอยห่างออกเสียทันควัน หล่อนหัวเราะแสร้งเอียงอายขณะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังฉากกั้น
“พี่โอมจะอาบน้ำไหมคะ ถ้ายัง มินจะอาบก่อนนะ”
มิรินทร์ ร้องถามจากหลังฉากพร้อมกับเงี่ยหูฟังอย่างใจจดใจจ่อแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ หล่อนกลั้นยิ้มจนปวดแก้มดูเหมือนว่าพี่โอมจะเบื่อหน่ายจนไม่อยากเสียเวลา เสวนากับว่าที่ภรรยาแม้แต่คำเดียว หล่อนสนุกเสียนักค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้นอย่างเชื่องช้าก่อนจะสวมเสื้อคลุมอาบน้ำทับลงไป แน่ใจว่าเจ้าบ่าวจะไม่มาสนใจเพราะแค่รูดซิปเขาก็กระโดดโหยงราวกับจับต้องของ ร้อน ยังเหลือมวยผมเกล้าสวยที่ถูกฉีดสเปรย์รักษารูปทรงไว้เสียแข็งปั๋งทั้งยังติด เหล็กเสียบไว้แทบจะรอบศีรษะ มิรินทร์อมยิ้มจนแก้มพองเมื่อก้าวพ้นฉากกั้นออกมาส่งเสียงเจื้อยแจ้ว
“พี่โอมแกะกิ๊บให้มินหน่อย มินเอาออกไม่ได้มองไม่เห็น เจ็บจะตายอยู่แล้ว”