เล่ห์ร้ายนิยายรัก ฉบับรีปรินต์ทำมือ / ศรีสุรางค์ *** สนุกน่ารักค่ะ***

โปรยปกหน้า...

เขา...มาดเท่ยิ่งกว่าชายกลางของพจมาน
รวยกว่าท่านชายของปริศนา
หล่อเหลายิ่งกว่าพี่ภาคย์ของดาวพระศุกร์
และเขา ก็กำลังจะขอฉันแต่งงาน...
ใครก็ได้ช่วยบอกที ว่านี่ไม่ใช่นิยายรัก!!

หลงบุหลัน

– สาวสวยตาโตหวานผู้ขยันขันแข็งการงานยิ่งกว่าซินเดอเรลล่า รักเด็กยิ่งกว่านางสาวไทย และจนกรอบยิ่งกว่าข้าวเกรียบของพรรคกระยาจก เธอเป็นหญิงสาวกำพร้า บิดามารดาเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก ตัดสินใจหนีจากบ้านคุณป้าผู้เข้มงวดเกินทนออกมาใช้ชีวิตตามลำพังด้วยตนเอง เธอทำงานหนักหาเงินส่งตัวเองเรียนหนังสือ พร้อมๆ กับเขียนนิยายรักขายหารายได้พิเศษประทังชีวิต และแล้ววันหนึ่งก็มีชายหนุ่มสุดหรู หล่อ เริด ขับรถสปอร์ตมาเทียบหน้าบ้านเช่ารังหนูของเธอเพื่อบอกเธอว่า คุณพ่อของเขาทิ้งพินัยกรรมระบุให้ทั้งสองแต่งงานกัน มิฉะนั้นเขาจะไม่ได้รับสิทธิ์ในมรดกจำนวนมหาศาลที่เขาควรจะได้ ทำไมชีวิตจริงของเธอจึงทำท่าว่าจะพาฝันกว่านิยายที่เธอเขียนไปเสียได้

ป่าโมกข์

– เขามีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีการหว่านล้อมแกมบังคับหรือข่มขู่ก็ตาม เขาไม่ได้เตรียมใจเอาไว้ว่า เจ้าสาวจำเป็นของเขาจะทำให้หัวใจเขาหวั่นไหวสักแค่ไหน และเธอยังมีความลับอะไรที่เขาคาดไม่ถึงอีกมากมายนัก

“แล้วตกลงต่อไปเราจะเลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวาดีล่ะคะ”

ฉันถามเบา ๆเกรงว่าจะรบกวนการคิดหนักเรื่องหนทางของเขา

“ผมรู้แล้วล่ะเลี้ยวซ้าย”

ฉันเปิดสัญญาณไฟเลี้ยวถอนคันเร่งชะลอรถลง

“เราต้องหยุดสนิทก่อนเพราะเราเป็นทางโท”

ฉันเหยียบเบรกจนรถหยุดสนิท

“แล้วมองขวา”

ฉันหันหน้าไปมองทางขวาตามเขาบอกไม่เห็นมีรถอะไรมา

“แล้วก็มองซ้าย...”พอสิ้นเสียงสั่งเบาๆ ฉันก็หันกลับมามองซ้าย

ไม่ทันระมัดระวังจนแก้มไปชนกับจมูกโด่งๆ ของเขาเข้าอย่างจัง

คุณโมกข์สูดลมหายใจเข้ากึ่งตกใจ กึ่ง...พึงพอใจ

สายตาระยิบระยับของเขามันฟ้องว่า

คนเจ้าเล่ห์ใช้อุบายแอบหอมแก้มฉันสำเร็จแล้ว

มีสีหน้าเหมือนแมวที่เพิ่งขโมยปลาย่างไปได้...สุขใจ...สมใจ

“พอไม่มีรถแล้วเราก็เลี้ยวได้”เขาแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่ตาซุกซนร้ายกาจ

ฉันควรจะโกรธเขาแต่กลับไม่โกรธเลยได้แต่เขินอายจนทำตัวไม่ถูก

แย่จริง ๆหัวใจของฉันร่ำร้อง อย่าเลยนะคะ คุณโมกข์ขา...

อย่าน่ารักไปกว่านี้เลย...ฉันจะต้านทานเสน่ห์ของคุณไม่ไหวอยู่แล้ว