ลูกที่ติดอยู่ในท้องทำให้เธอคิดสั้น หลังหมดหนทางเพราะพ่อไม่รับ และตัวเองก็เพิ่งอายุ 16 ปี!
จากคู่รักวัยใสในวันวานกลายเป็นคนแปลกหน้าที่ชีวิตเปรียบดั่งเส้นขนาน แต่พีรติกลับคืบคลานเข้ามาล้วงลึกในหัวใจของพระพายทีละน้อยเพื่อค้นหาความจริงเรื่อง ‘ลูก’ ที่ควรจะสิ้นลมหายใจไปพร้อมกับเธอเมื่อยี่สิบปีก่อน
++++++++++++
“พายแก่แล้ว ผิวกร้านไม่ได้น่าสัมผัสเหมือนเมื่อก่อน”
พระพายห้ามมือหนาที่สอดอยู่ใต้ร่มผ้า ผละออกจากเขาแล้วเบนหน้าหลบเอียงอาย ผิวเธอกร้านเพราะไม่เคยสนใจทาครีมบำรุง
“พายสวยในสายตาพี่เสมอ ไม่ว่าผิวจะแห้งกร้าน หน้าตาจะเป็นยังไงพี่ก็รัก”
“แต่พายทำให้พี่พีเสียใจ”
“พายลำบากมามากพอแล้วนะ ต่อไปนี้เราจะเชื่อใจกันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม พี่สัญญา” พีรติเอ่ยเสียงหนักแน่น วางมือสากลงบนแก้ม หยดน้ำตากลิ้งหล่น เขาไล้นิ้วเช็ดให้อ่อนโยน
“พายเป็นแค่แม่บ้าน เรา...ต่างกัน” พระพายเจียมตัว
“ใช่พายเป็นแม่บ้าน แต่เป็นแม่บ้านที่เป็นภรรยาของพี่”
“พี่พี...”
“พี่รักพายจะอยู่กับพาย มีลูกให้พี่นะ” พีรติร้องขอพร้อมประคองร่างเล็กเอนลงนอนแล้วโอบกอดเธอเอาไว้ด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่ง พร้อมจะปกป้อง ดูแล นับจากวันนี้ไป
“พาย...แก่แล้ว คงมีลูกยากแล้วค่ะ” น้ำเสียงค้านกระท่อนกระแท่น เมื่อถูกซุกไซ้ลำคอและมือหนาที่สอดเข้ามาลูบไล้อยู่แถวสะโพก สัมผัสของเขาทำให้ร่างกายร้อนผะผ่าวราวกับถูกไฟลาม
“แต่พี่ยังไม่แก่ และที่สำคัญพี่เชื่อในฝีมือว่าครั้งเดียวลูกต้องมาอยู่กับเราแน่นอน!”