หวนรักประกาศิต,ผู้แต่ง,พิชญวดี,นิยายทำมือ

❤️คำโปรย❤️

ในวันนั้นเขาปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

มาในวันนี้เขากลับขอร้องให้ลืมทุกอย่าง

กว่าหัวใจจะกลับมาแข็งแรง มันใช้เวลานานแค่ไหน

...เธอรู้ดีที่สุด...

        “สุขสันต์วันเกิดค่ะ” เป็นเงินเก็บที่เธอหยอดกระปุกแยกไว้ต่างหาก ของในกล่องอาจไม่ได้มีราคาอะไรมากมายแต่ก็นับว่าเป็นสิ่งที่นอนคิดมาเป็นอาทิตย์

        พันวายังคงนิ่งมองของในมือพุดตานแววตาเรียบเฉย การที่เขายังยืนอยู่ตรงนี้เพียงเพราะอยากเคลียร์ปัญหาบางอย่างก็เท่านั้น

        กับบางเรื่องเราควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลมไม่ใช่หรือ ?

        “เธออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว”

        พุดตานหดมือกลับเข้าตัว เมื่อเขาไม่แม้แต่จะยื่นมือออกมารับของขวัญ ไม่แม้แต่จะสนใจมันด้วยซ้ำ กระนั้นรอยยิ้มบนใบหน้ายังคงแต่งแต้มอยู่เสมอ

        “เกือบๆ สิบปีได้แล้วค่ะ” เธอถูกแม่นำมาทิ้งไว้ที่นี่

        “นานอยู่เหมือนกัน” พันวาใช้ที่คีบหยิบชิ้นเนื้อย่างลงบนตะแกรง มุมปากหยักเหยียดยิ้มก่อนเหลือบมองเธอเล็กน้อย “นานพอที่เธอจะล้ำเส้นขึ้นมากเรื่อยๆ”

        “พี่เดียวหมายถึงอะไรคะ”

        “ยังให้ต้องพูดอีกเหรอ ?” ท่าทางเขาดูธรรมชาติ ไม่ได้ทำตัวคุกคามแต่ก็ไม่ได้แสดงความเป็นมิตรขนาดนั้น “อันที่จริงฉันเอ็นดูก็เพราะเธอเป็นเพื่อนกับยัยกุ๊ก”

        “…”

        “อย่าคิดว่าฉันมองไม่ออกว่าเธอคิดจะทำอะไร” เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะตีความหมายทางสายตาของผู้หญิงคนหนึ่งไม่ออก “เธอเป็นใคร แล้วฉันเป็นใคร เตือนใจตัวเองด้วยพุดตาน”

        พุดตานได้แต่ยืนนิ่งไร้คำโต้ตอบ เพราะสิ่งที่พันวาพูดมามันก็ถูกทุกอย่าง ครั้นเปิดปากรังแต่จะหาว่าเธอแก้ตัว

        “หยุดความรู้สึกพวกนั้นตั้งแต่ตอนนี้”

        “ค่ะ” เสียงเบาหวิวเล็ดลอดผ่านริมฝีปากบาง พยายามฝืนยิ้มแต่ช่างยากเย็นเหลือเกิน

        “ไม่ได้อยากใจร้ายกับเธอ แต่ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” นับเป็นการปฏิเสธที่ไร้เยื่อใยยิ่งกว่าครั้งไหน เพราะอีกฝ่ายยังไม่ทันสารภาพด้วยซ้ำ “อย่าทำให้ฉันลำบากใจ เพราะเธอเป็นเพื่อนที่ยัยกุ๊กรักมากที่สุด”

        “...” พุดตานฝืนกลืนก้อนสะอึกลงคอทั้งที่มันยากลำบาก สำหรับเธอแล้วการเฝ้ามองพันวาจากที่ไกลๆ ในแต่ละวันก็พาให้หัวใจอิ่มเอม ไม่ได้หวังได้ครอบครองหรือทำอะไรอย่างที่เขาพูด

        แต่เราจะเปลี่ยนความเชื่อใครได้

        “ส่วนของขวัญนั่น ฉันขอไม่รับ” พันวาผละตัวออกจากเตาเตรียมจะเดินกลับไปที่กลุ่มตัวเอง แต่เหมือนนึกอะไรออกถึงหันกลับมาราดเกลือบนแผลสดของเธออีกครั้ง

        “อีกอย่าง เธอควรเรียกฉันเหมือนกับที่คนงานคนอื่นๆ เรียก”

        นี่คือสถานะที่พันวาหยิบยื่นให้และขีดเส้นใต้อย่างชัดเจน

        “พุดเข้าใจแล้วค่ะ คุณเดียว