คราวหน้าไม่ต้องแล้ว ผมจะหาทานเอง” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึงสายตาหลายคู่พากันมองมาอย่างสนอกสนใจก่อนหน้านี้ ซึ่งเขาไม่ปรารถนาที่จะตกเป็นเป้าสายตาหรือหัวข้อกลุ่มสนทนาประจำวัน อีกอย่างคนที่เสียหายมากกว่าคือนรีกานต์ ไม่ใช่เขา ! “ฝีมือชาไม่อร่อยเหรอคะ จำได้นี่นาว่าเป็นของโปรดของคุณหมอทั้งนั้นเลย” เธอชูของในมือ ใจอยากจะเปิดให้เขาดูด้วยซ้ำว่าสิ่งที่พูดไปนั้นไม่ได้โกหก “ผมจะทานของที่คุณเอามาให้มื้อนี้เป็นมื้อสุดท้าย หวังว่าพรุ่งนี้คุณจะไม่มาอีก” ปองภพคว้าของในมือมาในที่สุดเพื่อเป็นการตัดปัญหา รอยยิ้มสดใสจากใบหน้าหวานค่อยๆ จางลงเมื่อได้รับคำตัดรอนแบบไร้เยื่อใย ไม่โทษปองภพหรอกเพราะรู้ตัวดีว่ามันคงทำให้เขาอึดอัดและน่ารำคาญไม่น้อย อีกอย่างเป็นเธอเองที่เสนอตัวเข้าไป -------------------------------------------------------------------------- "คุณหมอ" รอยยิ้มของเขาในตอนนี้ทำให้เธออยากมุดหน้าลงกับพื้น "ตีตราจองไว้แล้ว จะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือ" เกือบไปแล้วจริงๆ ตอนแรกตั้งใจชิมความหวานจากปากเล็กๆ ของเจ้าตัวเฉยๆ "คือว่า" "จริงๆ ก็จองไปแล้วทั้งตัว แต่คิดว่าครั้งที่แล้วชาคงจำรายละเอียดไม่ได้" ปองภพยิ้มหวานเมื่อดวงตากลมโตมองหน้าเขาปริบๆ "ครั้งนี้เลยมาย้ำ ทำพื้นที่หวงห้ามไม่ให้ใครหน้าไหนแตะต้อง" "..." เหมือนน้ำท่วมปากเมื่อคุณหมอที่เธอยกหัวใจให้พูดเองเสร็จสรรพ