รักแฝงใจ / เลอรตี หนังสือใหม่ทำมือ

นิยายเรื่อง รักแฝงใจ

มาถึงตอนนี้ หญิงสาวไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ว่าไปยอมเขาได้ยังไงคนรักกันแต่งงานกันก็ไม่เป็นไรหรอก

เขาบอกว่ารัก เชื่อได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ หรือแค่อยากเอาชนะเธอเท่านั้น เมื่อเธอบอกว่าไม่อยากแต่งงานกับเขา

มันช่างน่าอับอายขายหน้าเสียเหลือเกิน

ลักษณ์ขยับตัว ยันตัวขึ้นเหนือเธอ นิ้วอุ่นๆ ลูบไล้ไปตามเรียวปากของเธอ “เมย์จ๋า” เขากระซิบ “ยังโกรธเกลียดผมอยู่อีกหรือเปล่า?”

หญิงสาวลืมตาขึ้นสบตาเขา คราวนี้ไม่ปิดบังแววกังวลและชอกช้ำใจ

“ผมขอโทษ ที่บังคับเอาแต่ใจกับคุณ ผมจะเร่งจัดงานแต่งงานของเรา นะครับ” เสียงของเขายังอ่อนโยน

“ไม่ค่ะ ไม่แต่ง” บุษย์น้ำเพชรรีบพูดขึ้น ขยับตัวลุกจะหนีเขาลงจากเตียง แต่ขาข้างหนึ่งของเขาขยับตามมาก่ายขาของเธอ ตรึงไว้ทันท่วงที

“ปล่อยนะ” หญิงสาวเสียงสั่น

“เดี๋ยวก่อน!”

เขาขยับตามมาจนตรึงเธอไว้ทั้งตัว รู้สึกงงกับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงเร็วของหญิงสาว

“ปล่อยนะ” เธอร้อง

บุษย์น้ำเพชรตกใจ เพราะเกรงเหตุการณ์จะเกิดขึ้นซ้ำสอง เลยข่วนไหล่เขาแรงๆ “ต้องการอะไรอีก ได้ไปแล้วยังจะต้องการอะไรอีก? แค่นี้ก็ดูหน้าใครเขาไม่ได้แล้ว”

“คิดบ้าๆ อะไรไม่เข้าท่า” เขาพูดอย่างฉุนๆ

“ก็ปล่อยสิ!”

“ไม่ปล่อย พูดกันให้รู้เรื่องก่อน กับเมย์นี่พูดอย่างเดียวไม่เคยยอมเข้าใจ ต้องให้ทำมากกว่า”

ลักษณ์เอื้อมมือมาจับแขนของหญิงสาวขึ้นไปไว้เหนือศีรษะทั้งสองข้าง รวบไว้ด้วยมือเดียว มืออีกข้างลูบไล้ที่ทรวงอกสาวจงใจเร้าอารมณ์

“อย่ามาแตะเขาอีกนะ...” เธอร้องไล่เขาเสียงสั่น

เขาก้มลงพูดชิดริมฝีปากที่เผยอค้างของเธอ

“จะทำยิ่งกว่าแตะอีกทูนหัว ในเมื่อพูดกันดีๆ ไม่รู้เรื่อง ก็ต้องแบบนี้แหละ”

“คุณลักษณ์! ฟังก่อนสิคะ”

“ไม่อยากฟัง ฟังทำไม? เมย์ไม่เคยฟังผมเลย คิดอะไรเอาเองทั้งนั้น เคยฟังกันบ้างไหม?”

เขาถามเธออีกครั้ง “จะแต่งหรือไม่แต่ง?...”

ลักษณ์ถามว่าเธอจะแต่งงานกับเขาหรือไม่ แต่มือเขาไม่หยุดลูบไล้ ร่างกายของเธอเกิดปฏิกิริยาตอบสนอง ทั้งที่ในใจร่ำร้องว่าไม่...

“คุณลักษณ์คะ กรุณาเถอะ....”

“กรุณาทำไม?”

“เราแต่งงานกันไม่ได้หรอกค่ะ”

“ไม่เข้าใจ?”

“ก็... เราไม่รู้จักกันเลย” หญิงสาวอ้าง

ลักษณ์ก้มหน้ามองเธอตาค้าง งุนงงกับคำพูดของบุษย์น้ำเพชร

เขาทวนคำพูดของหญิงสาว มองเธอด้วยสายตาขุ่น

“ไม่รู้จักกันงั้นเรอะ!”

บุษย์น้ำเพชรพยายามขยับตัวให้พ้น แต่เขากดมือเธอแน่นไม่ให้ขยับหนีไปไหน เธออยากหลบซ่อนตัวจากสายตาเขา แต่ก็ไม่สามารถทำได้ อายที่ต้องนอนเปิดเผยเนื้อตัวต่อสายตาเขา แม้เขาจะเห็นและสัมผัสหมดแล้วก็เถอะ

“ก็ใช่น่ะสิคะ”

“ทั้งที่เมื่อครู่ที่ผ่านมาคุณมีความสุขกับผม คุณยังพูดได้ว่า เราไม่รู้จักกันงั้นเรอะ”

ลักษณ์สบถพึมพำ “ใครคนหนึ่งต้องเป็นบ้าแน่”

ลักษณ์ปล่อยมือเธอที่จับกดทับไว้ ผลักเธอออกห่างตัว ยกตัวขึ้นนั่ง สะบัดหน้าด้วยความมึนงง ก่อนจะหันกลับมาสบสายตาของหญิงสาวด้วยสายตาที่แน่วนิ่ง

“และคนคนนั้นต้องไม่ใช่ผมแน่!”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++