บาปพิศวาส / นิราอร หนังสือใหม่ทำมือ

เอมิกาไม่เคยรู้ ว่าชายที่หล่อนรัก คือบุคคลต้องห้ามสำหรับหล่อน…

“ถ้าคุณไม่จูบเอม เอมจะจูบคุณเอง”

หญิง สาวขู่และรอคอย แต่เขายังเฉย จึงเม้มปากอย่างน้อยใจ ก่อนจะทำตามที่หล่อนลั่นวาจาเอาไว้โดยการโน้มศีรษะของเขาลงมา และแนบริมฝีปากเข้าหาเรียวปากได้รูปของเขา พร้อมกับการจูบสะเปะสะปะไปทั่วโดยไม่ได้พยายามเปิดริมฝีปากของชายหนุ่มแต่ อย่างใด เพราะความอ่อนเยาว์และด้อยประสบการณ์ ทำให้หล่อนทำตามจินตนาการอันไร้เดียงสา ทว่าการปลุกเร้าอันไร้เดียงสานี่เอง ที่ทำให้คนที่พยายามอดใจเอาไว้ตบะแตก เขาคำรามออกมาเบาๆ เมื่อถูกซุกไซ้ที่ซอกคอแข็งแรง จึงดันร่างเล็กออกห่างและประคองใบหน้างามให้เงยขึ้น

“แบบนั้นไม่ เรียกว่าจูบสักหน่อย จูบจริงๆ มันต้องแบบนี้ต่างหาก...” สิ้นเสียงแผ่วพร่า ริมฝีปากกระด้างก็ประทับเรียวปากไม่ประสาทันที คนใจกล้าสะดุ้งเยือก เขาไม่ได้แนบริมฝีปากลงมาเฉยๆ เหมือนหล่อน แต่กำลังเปิดเรียวปากให้เผยอและสอดปลายลิ้นสากเข้าไปภายในอุ้งปากจิ้มลิ้ม อย่างชำนาญ และเมื่อปลายลิ้นสัมผัสกัน เอมิกาก็สั่นสะท้าน กายสาวอ่อนระทวยเมื่อถูกโลมเล้าหนักหน่วงจากสัมผัสแปลกใหม่ เช่นเดียวกับฝ่ามือใหญ่ทรงอานุภาพที่เคล้าคลึงไปทั่วร่าง เพียงแค่นี้หญิงสาวก็แทบละลาย เมื่อถูกสอนให้เรียนรู้ว่าจูบที่ถูกต้องและแท้จริงนั้น เขาต้องทำกันยังไง......

แต่แล้วความสัมพันธ์อันหวานฉ่ำระหว่างคนทั้งสองกลับต้องพบอุปสรรค เมื่อความจริงที่แสนปวดร้าวถูกเปิดเผยออกมาอย่างไม่คาดคิด

“เอม ฟังผมก่อนเอม!”

เจ้า ของชื่อไม่ยอมหยุด หญิงสาววิ่งหนี น้ำตาไหลพรากกลบดวงตา ภาพอันพล่าเบลอเบื้องหน้าเทียบไม่ได้เลยสักนิดกับความร้าวรานเมื่อได้รู้ ความจริงที่แสนสะเทือนใจ

“เอม!” ตฤณคว้าท่อนแขนของหญิงสาวเอาไว้ ทว่าเอมิกาสะบัดตัวหนีจากสัมผัสร้อนผ่าวที่ไม่พึงประสงค์ ความรู้สึกขยะแขยงเกิดขึ้นอย่างเฉียบพลัน ท่วมท้น...

“อย่ามาถูกตัวฉัน!!”

ตฤณชะงักงัน มือที่ไขว่คว้ายกค้าง และค่อยๆ ลดลงแนบลำตัว ดวงตาสีเข้มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดสบตาแดงก่ำที่มองมายังเขาด้วยความ ร้านรานไม่แพ้กัน

“ผมขอโทษ” น้ำเสียงที่กล่าวออกมาแหบพร่า เพิ่งคิดได้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้เขารู้สึกคุ้นหน้าหล่อน ชายหนุ่มกัดฟัน ไม่คิดสักนิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเขา เขาทำอะไรลงไป ทำไมไม่หักห้ามใจ ชายหนุ่มหลับตา เขาเสียใจเหลือเกิน...

กว่าเอมิกาจะได้รู้ ว่าเขาคือบุคคลต้องห้ามสำหรับหล่อน หญิงสาวก็หลงรักเขาจนหมดใจไปเสียแล้ว...