ร่ายรักยอดสวาท โดย ชมพูทิวา ( ดวงทิวา ) / สนพ.ฟอร์จูนบุ๊ค หนังสือใหม่ทำมือ *** สนุกค่า ***

โปรย....

ถึงแม้เธอจะร้ายกาจสักเพียงใด ถึงแม้เธอจะเอาแต่ใจสักแค่ไหน แต่เขาก็พร้อมจะเดินหน้าร่ายมนต์รักเพื่อให้ได้เธอมาครอบครอง...
ขัตติยะ ศัลยแพทย์หนุ่มอนาคตไกล เฝ้าหมายปอง เพลินปรียา มาเนิ่นนาน เจ้าหล่อนคือมารน้อยประจำใจของเขา ถึงแม้เธอจะมองเขาเป็นไอ้หน้ายักษ์ ศัตรูตัวฉกาจของเธอตลอดมา หากทว่า พยศร้ายของสาวเจ้าหรือจะสู้มนต์รักของคุณหมอหนุ่มมาดเท่ที่ขอใช้หัวใจของตัว เองเป็นเดิมพันเพื่อผูกมัดสาวน้อยยอดยาใจที่เขาลั่นวาจาไว้ว่า จะไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีกแน่...

“ปละ...ปล่อยนะ” วินาทีนั้นเพลินปรียาจึงรวบรวมพละกำลังที่กระเจิดกระเจิงเกินจะกู่ให้กลับ เข้ามาแทนที่ความนิ่งเงียบ ตัดสินใจเฮือกสุดท้ายออกแรงสลัดกายที่ถูกพันธนาการไว้ดิ้นขลุกขลักอยู่ใน อ้อมกอดแข็งแกร่งของคนตัวใหญ่ แต่ดูเหมือนแรงน้อยนิดเท่ามดอย่างเธอไม่สามารถสลัดบ่วงพันธนาการแสนแน่นหนา หนีรอดไปได้ ยิ่งดิ้นรนร่างกายยิ่งเบียดชิด
“ขอพี่ชื่นใจอีกนิดนะมารน้อย ไม่เจอกันตั้งหลายปี คิดถึงจะขาดใจอยู่แล้ว รู้บ้างรึเปล่า” ขัตติยะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เพลินปรียาถึงกับร้อนผ่าวกับน้ำเสียงแสนนุ่มและสายตาออดอ้อน แต่ความทระนงในศักดิ์ศรีที่เคยประกาศเป็นปรปักษ์กับชายหนุ่ม ทำให้ใจฝ่ายแข็งต่อต้านสัมผัสของชายหนุ่มเต็มที่
“คนทุเรศ ปล่อยยย...” เธอยังคงดิ้นรนขัดขืน ต่อว่าต่อขานเขาด้วยแววตาที่วาวโรจน์ไปด้วยความโกรธ ก่อนที่อีกฝ่ายจะโต้ตอบกลับด้วยการกระทำอุกอาจ
“มะ...อุบ!”

น้ำจิ้มเบาๆ ....

“เพลิน...เพลินจ๋า...” ปากหนาพร่ำละเมอ เพ้อเรียกชื่อหญิงสาวที่ตัวเองรักทั้งที่ดวงตายังคงปิดสนิท ไหล่หนาห่อตัวคุดคู้ยิ่งขึ้น มือของขัตติยะควานหาหมอนเพื่อกอดแนบอก แต่สิ่งที่ควานเจอก็คือร่างนุ่มนิ่ม ผิวกายหอมกรุ่น จนขัตติยะเผลอตัวคว้าร่างสะคราญลงมานอนแนบข้าง
“พี่ยะจะทำอะไรคะ” เพลินปรียามองคนป่วยด้วยดวงตาตื่นตระหนก สีหน้าวิตก เขาหมุนกายขึ้นคร่อมทาบทับเธอไว้ใต้อาณัติ
ใบหน้าของเขาดูซีดเซียว หิดโรย ริมฝีปากหนาแห้งผาด ทว่าความหล่อเหลาของเครื่องหน้ายังไม่จางหายไปไหน ดวงตาคู่คมที่จ้องมองมานั้นดูพร่างพราวริบหรี่ ถึงแม้ร่างกายจะดูอ่อนแอ แต่ชายหนุ่มยังพอมีเรี่ยวแรงสร้างความร้อนรุ่มให้แก่ร่างสะคราญด้วยการส่ง ผ่านฝ่ามือร้อนระอุไล้ประโลมจุดชนวนไฟรักไปทั่วเรือนร่างอรชร จนเพลินปรียาเผลอแอ่นรับสัมผัสซุกซนของคนเอาแต่ใจด้วยความคะนึงหา
“พี่คิดถึงเพลินเหลือเกิน เพลินรู้บ้างรึเปล่า”
เขาพึมพำชิดแก้มนิ่ม ขัตติยะเคลิ้มฝันถึงเพลินปรียาตลอดทั้งคืน ตอนนี้ก็ยังละเมอเพ้อพกจินตนาการว่าหล่อนเข้ามาหาเขาถึงห้องนอน หล่อนมาอยู่แนบข้างเขา และดูเหมือนตอนนี้ความฝันของเขาใกล้ความจริงมากที่สุด เพราะนางในฝันของเขาดูมีชีวิต สัมผัสได้ถึงผิวกายที่เนียนนุ่ม กลิ่นกายหอมกรุ่นโชยมากระทบจมูกจนร่างกายของเขาร้อนผ่าวขึ้นในบัดดล แม้แต่ในความฝันเจ้าหล่อนก็ทำให้เขาเร่าร้อนได้ตลอดเวลา
“พี่ยะ...” เมื่อฝ่ามือใหญ่ร้อนผ่าวซุกไซ้เข้ามาใต้เสื้อเชิ้ตตัวสวย หยอกเย้าบีบเคล้นทรวงงามหนักหน่วงฝากฝังไอรักผ่านรสสัมผัสที่หนักแน่น เรือนกายบดเบียดแนบชิดเคล้าคลึงด้วยความเสน่หา