เขาถูกปรามาสว่าหมดปัญญาหาเจ้าสาว ยังไม่เสียศักดิ์ศรีเท่ากับว่าที่เจ้าสาวตัวดีคิดหนีงานแต่งงาน โรมัน เวย์ริงตันจึงย้อนแผนของเด็กอ่อนหัด สวมรอยเป็นอัศวินขี่ม้าขาวแบบหลอกๆ ช่วยเธอหนีออกมาได้ แต่เหตุการณ์หลังจากนี้ เขาจะเป็นฝ่ายชี้ชะตาเจ้าหล่อนเอง
+++++
“อุ๊ย เสื้อผ้าฉันไปไหน” ถามเสียงหลงหลังเพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอเปลือยกายล่อนจ้อนอยู่ใต้ผ้าห่มเนื้อบางแล้วจึงเงยหน้าขึ้นหาคำตอบจากเรือนกายสูงล่ำ
“ตากอยู่โน่น” นิ้วแข็งแรงชี้ไปยังเสื้อผ้าที่ตากอยู่ใกล้กับเครื่องทำความร้อน
“แล้วใครถอดเสื้อผ้าฉัน”
“คุณคิดว่าใครถอดล่ะ ในเมื่อเราอยู่กันสองคน”
“บอกมานะว่าคุณทำอะไรฉัน” คนเป็นไข้ถามเสียงแหว พลางเดินโซเซเขยกขามากระชากแขนคนตัวโตให้หันมาหา ทั้งที่ตัวเองมีแค่ผ้าห่มคลุม
“ใช่ ผมทำ ทำเองกับมือเลยด้วย” คนพูดหมายถึงเป็นคนถอดเสื้อกางเกงออกจากตัวดานิกาด้วยตัวเอง แต่หญิงสาวกลับไม่คิดแบบนั้น เธอจึงโผนเข้าข่วนร่างสูงด้วยความโมโหทันที
“อ๊าย แก แกไอ้เลว ไอ้ทุเรศ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย”